“Hayatımızda kaç pazartesiyi böyle geçirmişizdir” dedi İrem. Sabah saat 10.00 sularıydı. Güneşin göz kapaklarımızı okşamasıyla Seyyale’nin havuzluğunda uyanmış, denize atlamıştık. Kahvaltıya girişmeden önce deniz üzerinde nazlı nazlı sallanmanın keyfini çıkarıyorduk. Kalimnos’un Emborios Koyu’nda, Cafe Artistico’nun her zaman bağlandığımız tonozunda, karşımızda toplasan 20-30 haneyi anca bulacak Emborios köyü, deniz kenarında ağaçlar ve arkada Kalimnos’un yalçın kayaları…

Benim bu dergideki yazılarım macera başlığı altında yayınlanıyor. Bu biraz benim macerayı sevmemden, biraz da galiba bu sevginin karşılıklı olmasından, yani aramadığım zaman da maceranın gelip beni bulmasından kaynaklanıyor. Gerçi yelkenciliğe gönül verip de maceradan vareste olan var mıdır? Ama bu yazıda macera yok, aksine miskinlik var. Yelkenciliğin “miskinlik, tembellik” yönüne dair yazacaklarım. Goncharov’un ünlü kitabı Oblomov’u okumayı reddetmişimdir. Ömrünü bir odada, banyo küvetinin içinde geçiren bir adamın hikâyesini koca tuğla bir kitapta okumak benim gibi yerinde duramayan birine pek cazip gelmemiştir. Tabii miskinlik derken “marinada yan gel yat, gündüzleri gelen geçeni, geceleri televizyonu seyreyle” durumlarını kastetmiyorum.

Neyse baştan başlayalım. Seyyale Didim’de duruyor. Dolayısıyla da, koltuk halatlarını bıraktığınızda en keyifli yelken seyri Kalimnos ya da Leros’a doğru oluyor. Ege’nin hâkim rüzgârının meltem olduğu düşünülürse genelde apaz seyre izin veren keyifli bir yolculuk yapıyoruz hem gidişte, hem dönüşte. Rüzgâr batıya drise ederse o zaman kafadan alıp işin tadının kaçtığı da oluyor tabii. Genelde dört saatlik bir seyir sonrası kendimizi pırıl sularda buluyoruz. Yıllar içinde dolaştığımız koylar içinde en sevdiğimiz Emborios oldu. İlk gittiğimizde koyun girişinde yerleşmiş balık üretim çiftliğini gördüğümüzde eyvah demiştik, ama koya hiç etkisi olmadığını görünce, demek bu iş böyle de yapılıyormuş olduk. Devamı Ağustos 2017 sayımızda.