Rotamız; her karış denizinde ve karasında geçmişimin yattığı İzmir Körfezi ve Karaburun kıyıları… Menemen sığlıklarından İzmir Körfezi’ne girip, Reis’in peşinde fırdolayı döndüğümüz körfezden, Urla İskelesi, Gülbahçe, Mordoğan ve nihayet Karaburun rotasında seyirle çıktıktan sonra, Koyun Adaları’nın karşısındaki Eğri Liman’a geldik…

Balıkçı Recep, yıllar ama uzun yıllar önce, İzmir’in Narlıdere-Hayıtkısığı kıyısından, gün doğmadan denize indirdiği kayığının küreklerine asılır ve karşıya, Tuzla açıklarına doğru yola çıkardı. Öğleye doğru “İmbat almaya”¹ başladığında Tuzla önünde peş peşe açılan yelkenleri izler ve koyu füme renkli yelkeni görünce, Recep abinin de dönüş yolunda olduğunu anlardık. O zamanlar balıkçı kayıklarında motor bulunmaz, balıkçılar bir yerden bir yere kürekle gider, rüzgâr uygun olduğunda Latin yelkenle dönerlerdi.

Gediz Nehri’nin eski yatağından Körfez’e döküldüğü Tuzla önleri tam bir balık tarlası idi. Balık dediysem, izmarit, istavrit, kupezden (biz İzmirliler “gopez” deriz) söz etmiyorum. Biz “balık” diye “çıpra”ya² deriz.

Kitab-ı Bahriye’de bu “Tuzla-balık” muhabbeti de nereden çıktı mı diyorsunuz?

“Bu taşları (Azaplar Kayalığı-Umar) kıble tarafına geçtikten sonra bir burun (Eskifener Burnu-Umar) vardır. O burunun gündoğusu tarafında bir küçük adacık bulunmaktadır. Mezkûr adacukdan sonra artuk Menemen kıyısunda kenâra yakın varılmaz. İfrat ile sığlardur. Ve bölük bölük dalyanlardur. Balık şikâr ider (Balık avlar-Umar).” Devamı Şubat 2016 sayımızda…