İtiraf etmeliyim ki Piri Reis’in, Akdeniz’e inince Kitab-ı Bahriye’yi yazmaya gündoğusu rotasında devam etmesine alışmakta zorlanıyorum. Nasıl böyle bir duyguya kapıldıysam? Sanki hep günbatısı yönünde yazması gerekirmiş gibi düşünüyorum. Yine de bunun bir yararını gördüm. Onu da bu yazının sonunda…
Günlerdir havayı gözlüyorum. Zaten denizcinin ömrü havayı kollamakla geçer. Önümüzdeki günler hava sakin görünüyor. Yine de rahat değilim. Kış netamelidir. Rüzgârın ne zaman, nereden patlayacağı, yaza oranla daha belirsizdir. İskender (İsko) Aruoba’yı arayıp, “Hazır ol” diyorum. “Yarın seyre çıkıyoruz.” Fazla…
“Yaşamak güzel şey be kardeşim!” Gün kavuşurken Myndos’un başüstünde, birer kadeh şarap eşliğinde, sıcak dost sohbeti iyi geldi. Bodrum’un ünlü mavi yolculuk rotaları, küçüklü büyüklü, birçoklarını, kısa bir süre öncesine kadar sadece bu kıyıları avucunun için gibi bilenlerin bulabileceği o…
Büyük şairimiz Cahit Külebi, “Atatürk’e Ağıt” şiirinde “İzmir’in denizi kız, kızı deniz; Sokakları hem kız kokar hem deniz” demiş. İnsanoğlu fotoğrafı rüyasında bile görmemişti ama mağara duvarlarına resimler, haritalar çiziyordu. Harita, ilk insanın dolaştığı yerleri, gördüklerini akılda tutabilmek, belki kendisinden…