Limnos şimdiye kadar gördüğüm en güzel ada. Sadece güzel de değil, iyi yönetiliyor. Tertemiz liman, deniz kıyısı cilalanmış. Rıhtımda akşamları daima birileri bize merhaba diyor. Niye bizi seviyorlar bilmiyorum ama öyle. Tarihi, savaşları, katliamları, politikayı bir yana bırakınca bize en yakın topluluk bence Yunanlar.

Oinoussa’dan uzo başkentine seyir hiç de fena başlamadı. Kuzeydoğu, derken doğu-kuzeydoğuya yerleşen rüzgâr bizi limana 5 mil kalana kadar taşıdı. Yüksek ada rüzgâra “buraya kadar” deyince Mr. Volvo bizi limana soktu. Büyük, güzel bir liman. Alargada yatmak niyetiyle demiri bırakmamla, kıyıda beliren sahil güvenlikten biri kıçtankara olmamı işaret ediyor. Çaresiz parkın önüne kıçtankara olduk. Yüksek rıhtıma pasarella koymak imkânsız ve hiç tahmin etmeyeceğin bir şekilde ölü dalga giriyor, tekneler devamlı hareket halinde. Kelebek’le rıhtım arasına koyduğum bota iniyor, oradan duvara tırmanıyoruz. Rüzgâr gün ilerledikçe arttı, tam yandan bastırıyor. Allahtan dip balçık, taramıyoruz. Limanı keşifte batımızdaki rıhtımda, rahat pasarella koyabileceğin alçak, rüzgârı da kıçtan alan yer var. Güneydeki mendirekten liman içine uzanan bilek kalınlığında halatlar dipte kayboluyor, terkedilmiş gibiler. Kim bilir dipte neler var?

Giriş yaparken liman polisi ile muhabbet koyuldu. Alçak rıhtım olan tarafın balıkçılar için olduğunu söylüyor. “Siz iki teknede birer kişi gideceğinize, beraber bir tekneyle gitsenize”, önerisine “yakın arkadaşız ama o kadar da yakın değiliz” diyorum. Liman polisi Gregory ile gırgır devam ediyor: “Kalın, yarın akşam Platanos Meydanı’nda müzik var, cumaya da daha büyük müzik”, “Cumaya kadar limanda dayanamayız ama yarın geliriz” diyorum. Çetin’le ara sokakları gezerken kasabanın meydanında kahve içerken bizim polis Gregory geldi. Artık kırk yıllık dostuz ya, kafeye de tanıştırdı. Tamam, akşama geliyoruz. Devamı Ekim 2017 sayımızda.